Reychman Kazimierz (1882–1936), dyplomata, bibliofil, znawca ekslibrisów. Ur. 1 II w Warszawie, był synem Mikołaja Rejchmana (zob.) i Anny z Chocimskich.
Ukończywszy szkołę realną w Warszawie R. studiował w Belgii w Ecole des Hautes Etudes Commerciales et Consulaires w Liège (dyplom 1906) oraz Univ. Libre w Brukseli. Starannie wykształcony, zajmował się historią i genealogią. Niezależny materialnie systematycznie gromadził książki oraz ekslibrisy. Mając liczne kontakty ze zbieraczami (jak np. Michał Federowski, Gustaw Soubisie-Bisier, Maksymilian Borkowski, Kazimierz Jasiulaniec, Leopold Méyet, Wiktor Wittyg, Zygmunt Wolski) stał się R. właścicielem największego w kraju zbioru ekslibrisów polskich, od najdawniejszych do współczesnych. Wyjeżdżając w r. 1913 do Ameryki Południowej zdecydował się sprzedać swój księgozbiór Bibliotece Ordynacji Krasińskich w Warszawie; ekslibrisy zakupiła Róża Tyszkiewiczowa, właścicielka biblioteki w Czerwonym Dworze pod Kownem. Z chwilą wybuchu pierwszej wojny światowej R. natychmiast zgłosił się do Armii Polskiej we Francji. Uzyskał stopień sierżanta; zwolniony po odniesieniu ran i utracie nogi. Od r. 1919 pracował w polskiej służbie konsularnej w Argentynie pełniąc funkcję wicekonsula w Buenos Aires; potem w Brazylii również wicekonsula w Rio de Janeiro, z tego stanowiska został zwolniony 1 VI 1923. Nie rezygnował z dawnych zainteresowań. Dzięki nowym kontaktom w kraju i za granicą rychło stał się właścicielem znacznego księgozbioru. Zakupił też kilka kolekcji ekslibrisów (w r. 1920 Wittyga, następnie Aleksandra Prusiewicza, Pawła Ettingera, ks. Ludwika Zalewskiego, antykwariusza Alberta Jolowicza i in.). W zbiorze liczącym ponad 6 tys. ekslibrisów polskich jedna trzecia pochodziła z XVI–XVIII w. Interesowały R-a również zagadnienia proweniencji starych ksiąg, superekslibrisy i pieczątki biblioteczne. Miał 8 własnych ekslibrisów, które wykonali m. in. Feliks Jabłczyński (dwa, 1907), Karol Mondral (1910), Zygmunt Brunner i Kazimierz Wiszniewski (1929).
Po powrocie do kraju R. kontynuował swe prace wygłaszając odczyty i drukując artykuły w czasopismach „Przegląd Biblioteczny”, „Exlibris”, „Silva Rerum”, „Szpargały”, „Sztuka i Artysta”, „Revue Internationale de l’Exlibris” – oraz publikacje wydawane osobno, m. in.: Nieznane exlibrisy polskie („Przegl. Bibliot.” 1909 i odb. 1910), Thomas Caietan de Wengierski et son ex-libris (Paryż 1921), Twórcy exlibrisów polskich (W. 1924), Bibliografia exlibrisu polskiego 1874–1925 (Kr. 1925, Wyd. 2 uzupełnione, W. 1932), Exlibrisy gdańskie (W. 1929). R. był współzałożycielem (1924) Tow. Miłośników Exlibrisu, od r. 1932 członkiem Tow. Bibliofilów Polskich w Warszawie oraz Tow. Przyjaciół Książki w Paryżu. Należał nadto do Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej we Francji oraz Związku Inwalidów Wojennych. Zajmował się genealogią, opracował m. in. rodowody kilkuset rodów szlacheckich (rękopisy w B. Narod.). Zmarł 16 VIII 1936 w Warszawie. Był odznaczony m. in. francuskim Medalem Wojskowym (1918), francuskim Krzyżem Wojennym z Palmą i Gwiazdą Srebrną (1921), Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari V kl. (1922), Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej.
Zbiory R-a w całości zakupione przez Zofię Landau uległy rozproszeniu podczas drugiej wojny światowej. Fragmenty kolekcji ekslibrisów nabyli antykwarycznie (1948) Andrzej Ryszkiewicz i K. Jasiulaniec.
Z małżeństwa z Wandą z Olszewiczów, córką Adolfa, siostrą Bolesława (zob.) i Wacława (zob.) miał R. dwóch synów: Stefana (ur. 1908), architekta, który zginął w r. 1939 przy obronie Wejcherowa, i Jana (zob.).
Klemensiewicz Z., Bibliografia ekslibrisu polskiego, Wr. 1952; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Słown. Pracowników Książki Pol. (bibliografia); – Chwalewik E., „Mies. Graf.” 1927 z. 4/6 i odb. (fot., reprod. exlibrisów); Krzyżanowska K., Warszawskie rody – Reychmanowie, „Stolica” 1985 nr 23; – Dziennik Urzędowy MSZ RP, W. 1920 nr 1 s. 38, 1923 s. 39, 108, 196; Michalski J., 55 lat wśród książek, Wr. 1950 s. 38–9, 86–7; Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Centrala i placówki w 1921 r., W. [1921] s. 34; – Zbiory synowej, żony Jana, Danuty Reychmanowej w W. (fot. i dokumenty).
Barbara Koc